Rothia Vallay

@silvia:

Het mag niet meer. Geen getuur meer op zoek naar de big five of skeur'n door de bocht met Schumacher-to-be Jamal. De safari's zitten erop helaas. Wat mij betreft beginnen we weer van voorafaan hoor! Vanuit de Serengeti rijden we door de Ngoro ngoro krater (best road uphill ever!!)
naar de Rothia Valley lodge. En direct kunnen we ons verstaanbaar maken met ons zwaar Apeldoorns dialect. De eigenaren zijn immers een huisartsenechtpaar uit Apeldoorn! Zij bezitten niet alleen een prachtige tented kamp met zwembad en een uitstekend restaurant maar runnen ook met hun stichting een kinderweeshuis, een bakkerij en een bijna geopend koffiehuis. Daarnaast ondersteunen zij the village en de plaatselijke school. We mogen overal een kijkje nemen en de gedrevenheid waarmee ze vertellen is zeer bewonderingswaardig. Alles is erop gericht de kinderen en het dorp ze zelfstandig en onafhankelijk mogelijk te laten functioneren en werlijk overal is overnagedacht. Zelfs de friese koeienvlaaien (ze vallen zelfs met friese grondslag) zorgen in de vorm van biogas voor een ijverige keuken. Een ontzettend goed en mooi project om te zien.

Jamal heeft een dagje vrij. Die gaat als een leeuw op zijn rug chillen naar eigen zeggen. Leeuwen doen dat echt! Staat vast op camera! Op de eerste safarivrije dag neemt gids/ober Reuben ons mee het dorp in. Prachtige mooie heuvelwandeling met een flora om ons heen waar we voor een hele provincie apotheken mee kunnen vullen. Slangebeet? Ik weet welke plant ons het leven redt! We zien, net als tijdens de villagewalk bij de Kiboko lodge veel kinderen en mannen die hun koeien (deze komen niet uit Friesland) bewaken. Dan is het zover en worden we ingewijd in het leven van een Afrikaans gezin op het platteland. We wachten even totdat moeders aangescheurt komt met de motor. De hoeveelheid motoren die je hier ziet is ongelooflijk. Ook worden ze veelvuldig ingezet als taxi. Een groep motoren bij elkaar wordt en Nederland de Hell's Angels genoemd, hier is het de plaatselijke taxistandplaats.
De moeder van het gezin nodigt ons uit om samen te koken en te eten. Mannen en oma's binnen een gezin worden geacht vooral niks te doen. Wobby doet nog een protestpoging aangezien ze nog geen oma is maar no can do, oma mag alleen maar zitten. Dus ik mag de keuken in, wat tevens dient als stal en als slaapplaats voor de man. En dit alles heeft een oppervlak niet veel groter dan ons toilet. Ik neem plaats naast (nog net niet in) het vuur en meng water en bloem om Ugali te maken. Gelukkig neemt de echte moeder het regelmatig van mij over want dit is serieus topsport. Nadat er ook groenten zijn gesneden en warm gemaakt kunnen we aan tafel. De vrouw van het gezin wast de handen van de mannen, van de oudere mensen en dan pas van zichzelf. Dit is ook de volgorde waarin gegeten wordt. Even geduld voor mij dus. Maar het smaakt uiteindelijk heerlijk! Ook krijgen we wat zelfgestookte gin te drinken (iets minder heerlijk...) en zien we hoe (opnieuw) de vrouwen de koeienstal uitmesten. Zeer bijzonder om te zien hoe een gezin hier leeft. En eigenlijk ook onbegrijpelijk....Gelukkig is wel een voorzichtige vooruitgang te zien want de mannen zijn druk bezig een nieuw huis te bouwen van echt baksteen en hebben ze een motor voor een sneller vervoer van en naar de stad. Over de veiligheid hiervan zullen we het maar niet hebben...
Voor de jongste dochter van het gezin, 2 jaar oud schat ik, heb ik een plek gereserveerd voor de terugweg. Ze week niet van onze zijde, bekeek en bevoelde continu onze rare witte huid en haren en vroeg volgens Reuben wel honderd keer waarom wij in hemelsnaam zo wit waren. Tijdens ons afscheid stond ze ook haar moeder uit te zwaaien in plaats van ons dus volgens mij was ze het wel eens met mijn plan. Maar om praktische redenen is ze toch bij haar moeder gebleven.
De safari's waren onvergetelijk maar ook deze ervaring kan ook in rijtje.

Na twee dagen Rothia valley lodge brengt Jamal ons naar het vliegveld en genieten we nog even van de laatste rit in de jeep. We gaan nog veel meer mooie dingen zien maar bij het afscheid ben ik verdrietig om Jamal en dit mooie stuk Tanzania achter te laten....
Maar op naar Muk!! :-)